Σε αυτή την αναπαράσταση μεγάλο ρόλο έχουν τα έντυπα, φωτογραφικά και ηχητικά τεκμήρια που διετέθησαν από την Μουσική Ακαδημία Santa Cecilia, και το ανέκδοτο βίντεο που γυρίστηκε το 1991, και ανακαλύφθηκε στα αρχεία του Κεντρικού Ινστιτούτου Δημοεθνοανθρωπολογίας, στο οποίο ο Λόμαξ, στη Ρώμη, μιλάει για τη συνεργασία του και τη φιλία του με τον Ντιέγκο Καρπιτέλα, που είχε πεθάνει ένα χρόνο νωρίτερα. Μέρος της έγχρωμης ταινίας είναι μια πρωτοβουλία του Αμπρότζο Σπαράνια για τους πληθυσμούς που χτυπήθηκαν από τους σεισμούς στην Κεντρική Ιταλία το διάστημα 2016-2017, με στόχο τη διάσωση παραδόσεων, μουσικών και χορών, και την αξιοποίησή τους προκειμένου να ανακουφίσουν τους απογοητευμένους, τους κουρασμένους και τους διαψευσμένους προτρέποντάς τους να μην εγκαταλείψουν τις ρίζες τους για να ξαναφτιάξουν το μέλλον τους. Στην έγχρωμη ταινία ακούγεται ο απόκοσμος ήχος των launeddas του Ορλάντο Μάσια και η σύνδεση με μια ιστορία που δεν γράφτηκε ποτέ αλλά διαδόθηκε πολύ σχετικά με την καταγωγή μας. Πρόκειται για τους «λαούς της θάλασσας» με προέλευση από τη Μέση Ανατολή και για τον νεολιθικό πολιτισμό των «νουράγκι», στην Σαρδηνία. Είναι η ιστορία χάρη στην οποία γνωρίσαμε τους κατοίκους του νησιού και τον κύκλο των χορευτικών τους βημάτων. Su ballu tundu («ο κυκλικός χορός») είναι η σωματική κίνηση και ο μυστηριακός ρυθμός που δεν μας εγκατέλειψε ποτέ. Τα Launeddas και το τραγούδι του τενόρου ανήκουν σε ανάλογη πολυφωνία, όπως λέει ο Τονίνο Κάου, σε κάποιο απόσπασμα λίγο πριν από ένα ζαλιστικό γύρο των Barones. Οι Tenores του Νεονέλι μας το έχουν αποδείξει επανειλημμένα κυρίως στο Γκιλάρτζα για την παρουσίαση του βιβλίου του Τονίνο Κάου, σε στίχους στην γλώσσα της Σαρδηνίας, με τίτλο Gramsci, un omine una vida, με τη συμμετοχή του μουσικού Αντόνιο Γκράμσι του νεώτερου, γιού ενός από τους δυο γιους που ο παππούς απέκτησε από την Τζούλια Σουτς κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Σοβιετική Ένωση. Μεγάλη είναι η δεξαμενή της μουσικής της Σαρδηνίας, η οποία, πέρα από τη λαογραφική δύναμη και την ερμηνευτική σοφία, αποτελεί πραγματικό πολιτισμικό όχημα.
Στην έγχρωμη ταινία ανήκει και η Τζένοβα, υπέροχα γοτθική, μεγαλοπρεπώς αναγεννησιακή, αλλά και μπαρόκ, λαϊκή και πολυπολιτισμική, αφετηρία και τέρμα για εμπορεύματα από όλο τον κόσμο και εξελιγμένο πολιτισμικό κέντρο, αν και χωρίς βεβαιότητες ως προς το μέλλον της. Σε αυτή την πόλη υπάρχει ακόμα το trallalero, το πολυφωνικό τραγούδι που ο Άλαν Λόμαξ θεωρούσε από τα πιο ωραία στη Μεσόγειο, αν όχι το πιο ωραίο, με την αντίστιξη που πρόδιδε την Ανατολίτικη, καυκασική αλλά και αφρικανική καταγωγή του, από τους Πυγμαίους. Πρόκειται για ένα από τα πολυτιμότερα μουσικά κομμάτια της ταινίας.
Στην ασπρόμαυρη, πλην γεμάτη χρώμα, ταινία βλέπουμε τα λατομεία της Καράρα που ο Λόμαξ επισκέφτηκε το 1954 για να καταγράψει το τραγούδι της lizza, που οι εργάτες τραγουδούσαν όταν μετέφεραν το μάρμαρο πάνω σε ξύλινους πασσάλους, με κίνδυνο τη ζωή τους, και σήμερα αποτελούν τα επιβλητικά μνημεία μιας βιασμένης και φθαρμένης φύσης, ταυτόχρονα όμως μοιάζουν σαν μουσειακά εκθέματα στο θαύμα της ανθρώπινης δραστηριότητας, πάντα με μεγάλο κίνδυνο παρόλη την πρόοδο της τεχνολογίας. Βλέπουμε επίσης την περιοχή Λουνιτζάνα με τις βόρειες gighe της, στις οποίες προστίθεται το αιώνιο μυστήριο των ογκολίθων της.
Στο έγχρωμο τέλος της ταινίας βλέπουμε το καρναβάλι και την tarantella του Μοντεμαράνο, όπου, μαζί με τους χορευτές και τους μουσικούς του χωριού της Μπαζιλικάτα, ο Σπαράνια εξυμνεί τις εκφραστικές ιδιότητές της χάρη στην γεμάτη ένταση φωνή της Κατερίνα Ποντραντόλφο που δεν μας κάνει να ξεχάσουμε τη μεγάλη ανθρωπολογική και λαογραφική συλλογή των Ερνέστο Ντε Μαρτίνο και Ντιέγκο Καρπιτέλα του 1952…