Πριν αφοσιωθεί στην θεατρική γραφή και στη σκηνοθεσία, η Έμα Ντάντε μπήκε στον κόσμο του θεάτρου ως ηθοποιός συμμετέχοντας στη σχολή Teatés του Μικέλε Περιέρα στο Παλέρμο και αργότερα στην Ακαδημία Δραματουργικής Τέχνης Σίλβιο Ντ’ Αμίκο απ’ όπου αποφοίτησε το 1990. Τα αμέσως επόμενα χρόνια ήταν πολύ σημαντικά: γνώρισε το πρωτοποριακό θέατρο με τις παραστάσεις του Odin Teatret και του Ταντέους Κάντορ ενώ στο Τορίνο αρχίζει η συνεργασία της με τους ενωμένους θιάσους “Άσμα για το Τορίνο” υπό τη διεύθυνση του Γκαμπριέλε Ντε Βάτσις, με τον οποίο θα τελειοποιήσει τους θεατρικούς τρόπους έκφρασής της. Πολύ σημαντική είναι επίσης η φοίτηση στο εργαστήριο τραγουδιού υπό τη διεύθυνση του Τσέζαρε Ρονκόνι, όπου είχε τη δυνατότητα να γνωρίσει την ηθοποιό Βαλέρια Μορικόνι και να καταλάβει ότι «η υποκριτική τέχνη σημαίνει να ζει κανείς σε μια διαφορετική διάσταση όπου καταργείται η ιδιωτική ζωή, με συνεχή ταξίδια και συνεχείς περιπλανήσεις». Μετά την επιστροφή της στη Σικελία μετακόμισε οριστικά στο Παλέρμο όπου ίδρυσε, μαζί με άλλους ηθοποιούς, το θίασο Sud Costa Occidentale, στο πλαίσιο του οποίου ανέλαβε τη δραματουργία και τη σκηνοθεσία. 

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του θιάσου, με το οποίο κέρδισε το βραβείο Premio Scenario και το βραβείο Premio Ubu είναι μΠαλέρμου (2001), μέρος της «Τριλογίας της Οικογένειας», μαζί με το Καρνετσερία («Το χασάπικο», 2002) και Vita Mia («Ζωή μου», 2003). Το 2003 η παράσταση Μήδεια, με τη συμμετοχή των Ιζαΐα Φόρτε και Τομάζο Ράνιο, εγκαινιάζει την έρευνά της πάνω στην Ελληνική μυθολογία, μαζί με την παράσταση Verso Medea («Προς τη Μήδεια», 2014), Odissea A/R («Οδύσσεια πηγαινέλα», 2015) και Io, Nessuno e Polifemo («Εγώ, Κανένας και ο Πολύφημος», 2015). Άλλοι σημαντικοί σταθμοί στην καλλιτεχνική πορεία της σκηνοθέτιδας είναι La Scimia («Ο Πίθηκος», 2004), καυστική σάτιρα του καθολικισμού βασισμένη στο διήγημα Le due zittelle («Οι δυο γεροντοκόρες») του Τομάζο Λαντόλφι, Cani di Bancata («Σκυλιά της Μπανκάτα», 2006), με την οποία αναμετριέται πρώτη φορά με το θέμα της μαφίας, Mishelle di Sant’Oliva («Η Μισέλ της Σαντ’ Ολίβα», 2006) και Il Festino («Τα Όργια», 2007), δυο παραστάσεις που δείχνουν το ενδιαφέρον της για την οικογένεια ως σύμβολο της κοινωνίας, με τις σκοτεινές της πλευρές. 

Le pulle («Τα Κορίτσια», 2010) πραγματεύεται το θέμα της πορνείας με μια πρωτότυπη γλώσσα μεταξύ οπερέτας και μιούζικαλ, σε συνέχεια του έργου Mishelle di Sant’Oliva. Το 2011 επιστρέφει στη μορφή της τριλογίας με τα έργα Acquasanta («Άγιασμα»), Il castello della Zisa («Ο πύργος της Τζίζα») και Ballarini («Χορευτές»), που αποτελούν την «Τριλογία των Γυαλιών», με θέμα την φτώχεια, την αρρώστια και την τρίτη ηλικία. Στο πλαίσιο των πειραματισμών της, Le sorelle Macaluso («Οι αδελφές Μακαλούζο») αποτελούν οπωσδήποτε εμβληματικό έργο (2014): όπως και στο «Ζωή μου», το θέμα του θανάτου αποκτάει κεντρική θέση. Η διάσταση των ζωντανών σημαδεύεται σταθερά από την παρουσία των τεθνεώτων που μνημονεύονται ασταμάτητα στο πένθος και στις κηδείες. Η μεγάλη εκφραστική και συμβολική αξία, που τροφοδοτείται από τα σώματα των παρατεταγμένων ηθοποιών που κινούνται σαν μαριονέτες, κατάφερε να κερδίσει δυο βραβεία Ubu για την καλύτερη σκηνοθεσία και την καλύτερη παράσταση της χρονιάς. 

Bestie di scena («Κτήνη στη σκηνή», 2017) είναι ασυνήθιστο έργο σε σχέση με τα υπόλοιπα. Εδώ η Ντάντε αποφάσισε να διερευνήσει τη δυναμική της δημιουργικής διαδικασίας μαζί με ένα θίασο ηθοποιών, ανδρών και γυναικών, με εξαιρετική σωματική ένταση. Εδώ οι ερμηνευτές αντιδρούν σε μια σειρά ερεθισμάτων και προκλήσεων, αφοσιώνονται σε κινητικά σχήματα μεγάλης έντασης και αυστηρότητας, για να αποδώσουν την αιώνια ανθρώπινη συνθήκη. Τα γυμνά σώματα γίνονται απόλυτο σύμβολο που αναγκάζει το βλέμμα των θεατών να επαναδιαπραγματευτεί χωρίς διαμεσολάβηση το νόημα του έργου. 

La Scortecata (2017), βασισμένο στο παραμύθι του Τζαμπατίστα Μπαζίλε La Vecchia Scorticata, προβληματίζεται πάνω στην τελευταία εποχή της ζωής και διερευνά το νόημα του χρόνου που περνάει και της μοναξιάς που οι δυο ηρωίδες της ιστορίας – δυο κακάσχημες και γριές αδελφές που τις υποδύονται δυο άνδρες – προσπαθούν μάταια να αντικρούσουν με παράλογους τρόπους. Η επιλογή να αναμετρηθεί με το παραμύθι εγγράφεται με ισχυρό τρόπο στο DNA της σκηνοθέτιδας, από την αρχή αποφασισμένης να δείχνει το μύθο ως πρωταρχική ρίζα του κόσμου. Πίσω από τον πολυσύνθετο κόσμο της Έμα Ντάντε υπάρχει χώρος και για το μελόδραμα, θεατρικό είδος φαινομενικά ‘αυστηρό’ και απαράλλαχτο που η σκηνοθέτιδα επαναπροσδιορίζει χάρη σε αξιοσημείωτες οπτικές επενδύσεις. Από τις πιο πετυχημένες και πολυσυζητημένες παραγωγές της είναι η Κάρμεν του Μπιζέτ (2009), η Σταχτοπούτα του Ροσίνι (2016) και το Mάκμπεθ του Βέρντι. 

Via Castellana Bandiera (2013), βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2008, αποτελεί το ντεμπούτο της Ντάντε στο χώρο του κινηματογράφου. Η μεγάλη οθόνη της προσφέρει τη δυνατότητα να εστιάσει πάνω σε μια διαφορετική αφηγηματική οπτική προκειμένου να προσεγγίσει την επιφάνεια της πραγματικότητας και ταυτόχρονα να υπερβαίνει τα όρια του ορατού. Εδώ οι χαρακτήρες ενσαρκώνουν την ακινησία και την ανημπόρια που τραβάνε από την αρχή την προσοχή της. Σήμερα, μετά τη μεγάλη επιτυχία της ταινίας Via Castellana Bandiera, η Ντάντε ασχολείται με μια καινούρια ταινία βασισμένη στο έργο «Οι αδελφές Μακαλούζο», που τρία χρόνια από το ντεμπούτο του εξακολουθεί να βραβεύεται και να περιοδεύει στα θέατρα όλου του κόσμου.