Αν το Παλέρμο «παίζεται» θεατρικά με την Έμα Ντάντε, ολόκληρη η Σικελία «παίζεται» με το κουκλοθέατρο των «Πούπι»…
Το Παλέρμο και η Σικελία είναι ο συνδετικός κρίκος που ενώνει τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, τη σκηνή και την αιώνια τέχνη της αφήγησης και της σκιαγράφησης χαρακτήρων, σαν εναλλακτικές στον γραπτό λόγο.
Αυτές οι δυο όψεις αν και πολύ μακριά μεταξύ τους – το πρωτοποριακό θέατρο δίπλα σε ένα παραδοσιακό, λαϊκό θεατρικό δρώμενο – από την άλλη βρίσκουν ένα κοινό εκφραστικό πεδίο στη χρήση της Σικελικής διαλέκτου και στην αναφορά σε ένα κατ’ εξοχήν τοπικό πλαίσιο αναφοράς.
Σε πείσμα όμως αυτού του αρχικού, κοινού πυρήνα, οι δυο θεατρικές μορφές βρίσκονται σε απόκλιση ως προς το περιεχόμενο, που στοχεύει σε γενικά, ανεξάρτητα από το περιβάλλον νοήματα, η μια με την  ανάπτυξη μιας περίπλοκης κοινωνικής και ανθρωπιστικής θεματολογίας, η άλλη μέσα από έναν πρωτότυπο εκσυγχρονισμό που προσπαθεί να «παντρέψει» παράδοση και επικαιρότητα στον κόσμο του θεάματος.