Παραγωγή: Bunker Lab, 2009 – 82’
Σκηνοθεσία: Νίκο Τσιζαρόλα
Σενάριο: Αλέσια Λέπορε, Αλεσάντρο Κοντέσα
Ηθοποιοί: Ντάντε Μαρμόνε, Τιτσιάνα Σκιαβαρέλι, Λούκα Τσιζαρόλα, Ονόφριο Πέπε, Νίκι Βέντολα, Λίνο Μπάνφι, Ρέντσο Άρμπορε, Μικέλε Πλάτσιντο
Μουσική: Σάντρο Κόρσι, Πίνο Τζένκο
Με Ελληνικούς υπότιτλους
Εξαιρετική η ιδέα να γίνει αφήγηση η περίπτωση του παγκόσμιου γίγαντα των ταχυφαγείων, δηλαδή της εταιρείας McDonald’s, η οποία αναγκάστηκε να κατεβάσει ρολά στην πόλη Αλταμούρα, στην Απουλία της Ιταλίας, από τον ανταγωνισμό κάποιου φούρναρη που ειδικεύεται στην τέχνη της φοκάτσια. Μια ιστορία που ευφραίνει καρδίας. Ο Νίκο Τσιράζολα, νάιφ σκηνοθέτης (και δεν είναι προσβολή) με μεγάλη προϋπηρεσία, αφηγείται αυτή την ιστορία με την τεχνική του δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ. Βρίσκουμε το ντοκιμαντέρ στην μαρτυρία ενός Γάλλου δημοσιογράφου, και την δραματοποίηση στον χαρακτήρα του μανάβη ερωτευμένου με την ποιότητα και με την όμορφη πελάτισσά του τη Ρόζα.
[Πάολο Ντ’Αγκοστίνι]
Focaccia blues
Αυτή είναι η αληθινή ιστορία της φοκάτσια που έφαγε τον αμερικάνηικο μπιφτέκι και βασίζεται στο πραγματικό περιστατικό που έγινε πριν μερικά χρόνια στην πόλη Αλταμούρα, στην Απουλία, μετά τα εγκαίνια ενός τεράστιου ταχυφαγείου McDonald’s 550 τ.μ. που έκανε αίσθηση στον τοπικό πληθυσμό. Ύστερα από μερικούς μήνες, ο Λούκα Ντιτζεσού άνοιξε ένα μικρό αρτοποιείο ακριβώς δίπλα στο Αμερικάνικο γίγαντα και άρχισε να παράγει και να πουλάει φοκάτσια. Από εκείνη την ημέρα σιγά σιγά ο «θεμιτός» ανταγωνισμός του φούρναρη χτύπησε το ταχθφαγείο που λίγο χρόνο μετά αναγκάστηκε να βάλει λουκέτο. Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι συμπαθείς κάτοικοι της μικρής πόλης, ένας Γάλλος δημοσιογράφος και ο Ονόφριο, ο οποίος έκανε απόβαση στις ΗΠΑ για να γνωρίσουν οι Αμερικάνοι την φοκάτσια. Η πραγματική ιστορία διαπλέκεται με την φανταστική ερωτική ιστορία του μανάβη Ντάντε με την πελάτισσά του, τη Ρόζα, η οποία όμως είναι ερωτευμένη με τον μυστηριώδη Μάνουελ (Λούκα Τσιράζολα), σύγχρονου «καουμπόικου» αντιήρωα αποφασισμένου να αποικήσει ό,τι κινείται.
Υλικά
Αλεσμένο σιμιγδάλι σκληρού σίτου: 600 γρ
Προζύμι: 100 γρ
Νερό: 400 χλ
Κρεμμύδι:1
Σκελίδα σκόρδου: 1
Ντοματίνια: 10
Εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο
Αλάτι: 15 γρ
Ρίγανη
Εκτέλεση
Ανακατεύουμε το σιμιγδάλι με το νερό, προσθέτουμε το προζύμι και το αλάτι. Αφήνουμε να φουσκώσει τρεις ώρες. Λαδώνουμε το ταψί με εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο και απλώνουμε τη ζύμη. Προσθέτουμε τα ντοματίνια, το σκόρδο, το κρεμμύδι, μια πρέζα αλάτι και λίγο λάδι. Ψήνουμε μισή ώρα στο φούρνο στους 250 βαθμούς.
Η ταινία γεννήθηκε από μια ιδέα του νέου παραγωγού Αλεσάντρο Κοντέσα και του δημοσιογράφου Ονόφριο Πέπε. Στόχος ήταν μια ταινία που να βασίζεται στη φιλοσοφία του μικρού παραγωγού αλλά και διανομέα που κάνει τη διαφορά χάρη στην ποιότητά του. Μια ανεξάρτητη ταινία που σε πείσμα του μικρού προϋπολογισμού θέλει να φτάσει στο ξένο κοινό με μια ιστορία τοπική με παγκόσμια χαρακτηριστικά.
Focaccia Blues τράβηξε την προσοχή του διεθνούς Τύπου και των διεθνών τηλεοπτικών μέσων, και πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη της Περιφέρειας της Απουλίας και του οργανισμού Apulia Film Commission, σε συνεργασία με το σύλλογο Amici del Fungo Cardoncello και τη Mediterranea Film.
Νίκο Τσιζάρολα (Γκραβίνα ντι Πούλια, 1951)
Έκανε το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός μαζί με τον Ρέντσο Άρμπορε στην ταινία Odore di pioggia (Μυρωδιά βροχής 1989), έπειτα σκηνοθέτησε και πρωραγωνίστησε στις ταινίες Corsica (Κορσική 1992) και Da Do Da (1994).
Υποδύθηκε τον θυρωρό στην ταινία Un altro giorno ancora (Μια ακόμη μέρα 1995), τον σερβιτόρο στην ταινία L’estate di Bobby Charlton (Το καλοκαίρι του Μπόμπι Τσάρλτον 1995) και πρωταγωνίστησε στην ταινία Sangue vivo (Ζωντανό αίμα 2000). Σκηνοθέτησε την ταινία Albània Blues (2000), Bell’epoker (2004) και Focaccia blues (2009), όπου τονίζεται η φιλοσοφική, ποιητική και ρομαντική του πλευρά που φτάνουν μέχρι την εκκεντρικότητα.
Ντάντε Μαρμόνε (Μπάρι, 1951)
Μετά το λύκειο σπούδασε υποκριτική και δραματουργία. Το 1972 έκανε το ντεμπούτο του στο θέατρο με το θίασο “I Baresi” με τον οποίο συνεργάστηκε περίπου 2 χρόνια. Το 1974 ίδρυσε το θίασο Anonima G.R. Στην μεγάλη οθόνη έκανε την πρώτη του εμφάνιση στην ταινία του Νάνι Λόι Scugnizzi (Οι μικροί αλήτες 1989), έλαβε μέρος στην ταινία Fratelli coltelli (1997) και σε δυο ταινίες του Αλεσάντρο Πίβα: La capagira (1999) και Mio cognato (2003). Έλαβε μέρος στην τηλεοπτική σειρά Un difetto di famiglia (Οικογενειακό κουσούρι 2002), και στις ταινίες Solino (2002), Bell’epoker (2003), Verso nord (2004), και στην τηλεοπτική σειρά Il Giudice Mastrangelo (Ο δικαστής Μαστράντζελο 2005).
