Παραγωγή: Mustang Entertainment, 2016 – 115’
Σκηνοθεσία: Ντάβιντ Γκριέκο
Σενάριο: Ντάβιντ Γκριέκο, Γκουίντο Μπούλα
Ηθοποιοί: Μάσιμο Ρανιέρι, Λίμπερο Ντε Ριέντσο, Μιλένα Βούκοτιτς, Ρομπέρτο Τσίτραν
Μουσική: Roger Waters (Pink Floyd)
Με Ελληνικούς υπότιτλους
Ο Ντάβιντ Γκριέκο ανοίγει ξανά τον φάκελο για το θάνατο του Πιέρ Πάολο Παζολίνι με δυο ισχυρά κίνητρα: το πρώτο γιατί ήταν πολύ κοντά στον συγγραφέα ως ηθοποιός, ως βοηθός αλλά κυρίως ως φίλος του, και το δεύτερο γιατί απέρριψε την πρόταση του Άμπελ Φεράρα να συμμετάσχει στην ταινία του για τον Παζολίνι όταν κατάλαβε όταν ενδιαφερόταν περισσότερο για την σεξουαλική ζωή του συγγραφέα παρά για τη διαλεύκανση του θανάτου του. Το τελευταίο είναι που ενδιαφέρει τον σκηνοθέτη, ο οποίος, σε συνεργασία με το καθηγητή Γκουίντο Μπούλα, ο οποίος στην ταινία υποδύεται τον γραμματέα μιας τοπικής οργάνωσης του τότε νεοφασιστικού κόμματος, έγραψε ένα αυστηρό σενάριο όσο είναι αυστηρή η ταινία.
Η Μηχανορραφία
Ρώμη, καλοκαίρι του 1975. Ο Πιέρ Πάολο Παζολίνι, καταξιωμένος ποιητής και σκηνοθέτης, βρίσκεται στα γυρίσματα της ταινίας Salò o le 120 giornate di Sodoma και ταυτόχρονα γράφει το μυθιστόρημα Petrolio στο οποίο μιλάει για την Ιταλική οικονομία. Το τελευταίο διάστημα έχει σχέση με τον Πίνο Πελόζι, ένα νεαρό με προβλήματα με τη δικαιοσύνη. Κάππιο βράδυ οι φίλοι του νεαρού κλέβουν τα αρνητικά της ταινίας και ζητούν λύτρα για την επιστροφή. Σύμφωνα με την ταινία, πρόκειται για παγίδα με αποτέλεσμα την άγρια δολοφονία του ποιητή το βράδυ της 1ης με 2ης Νοεμβρίου 1975.
Πιέρ Πάολο Παζολίνι (Μπολόνια, 1922 – Ρώμη,1975)
Μαχόμενος διανοούμενος με μεγάλο εύρος ενδιαφερόντων και παραγωγής, ο Παζολίνι υπήρξε οξυδερκής παρατηρητής των αλλαγών που υπέστη η μεταπολεμική Ιταλική κοινωνία και μέχρι τη δεκαετία του ’70. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, σχολίασε με καυστικό τρόπο τη μικροαστική νοοτροπία και την καταναλωτική κοινωνία που τότε βρισκόταν στα σπάργανά της. Μέσα από τον πολύπλευρο χαρακτήρα της παραγωγής του, από τον κινηματογράφο μέχρι το θέατρο, την ποίηση, την πεζογραφία και τη δημοσιογραφία, δεν λείπουν πολλά κοινά εκφραστικά μοτίβα.
Μερικά από αυτά τα κοινά μοτίβα είναι ο πειραματισμός και το ενδιαφέρον για είδη και καινοτόμους γλωσσικούς κωδικούς, για διαφορετικές εκφραστικές φόρμες, η χρήση της διαλέκτου και της γλώσσας των κατώτερων στρωμάτων της κοινωνίας, χωρίς όμως νεορεαλιστικές τάσεις αφού ο κόσμος του πάντα φιλτράρεται από την ευαισθησία του ποιητή. Τα Άπαντά του μετρούν πάνω από 20 χιλιάδες σελίδες, χώρια τα κινηματογραφικά σενάρια, και ως εκ τούτου ο Παζολίνι αποτελεί προνομιούχο πεδίο έρευνας για ιστορικούς και φιλολόγους, και όχι μόνο, για όσον αφορά τις πιο κρυφές πτυχές της ζωής του και κυρίως του θανάτου του, που εξακολουθεί να καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου.
Ντάβιντ Γκριέκο (Ρώμη, 1951)
Στα δεκαέξι του έλαβε μέρος στις ταινίες Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Φράνκο Τζεφιρέλι, Teorema του Παζολίνι, και Partner του Μπερτολούτσι. Σύντομα όμως εγκαταλείπει την υποκριτική για τη σκηνοθεσία και τη συγγραφή σεναρίων. Στα δεκαεπτά του είναι βοηθός σκηνοθέτης του Μπερτολούτσι και του Παζολίνι. Στα δεκαεννιά άρχισε να εργάζεται ως μουσικός και κινηματογραφικός κριτικός. Στα τριάντα του γράφει σενάρια και είναι παραγωγός ταινιών. Για Tele+ και Canal+ παρουσιάζει τις τελετές των Όσκαρ, του Φεστιβάλ των Καννών, της Βενετίας και του Βερολίνου, και σκηνοθετεί ντοκιμαντέρ για τους Κλιντ Ίστγουντ, John Woo, Μάριο Μονιτσέλι, Sydney Pollack και άλλους). Το 2004 σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, Evilenko, βασισμένη στο μυθιστόρημά του Il comunista che mangiava i bambini (Ο κομμουνιστής που έτρωγε τα παιδιά). Τα γυρίσματα τη δεύτερης ταινίας του, La macchinazione (Η μηχανορραφία), ολοκληρώθηκαν στα τέλη του 2014,η ταινία όμως κυκλοφόρησε το 2016 μετά την έκδοση του ομότιτλου βιβλίου. Το 2019 παρουσίασε στο Bif&st στο Μπάρι Notarangelo, ladro di anime, ένα ντοκιμαντέρ για την περιοχή Λουκάνια βασισμένο στις φωτογραφίες του φωτογράφου και δημοσιογράφου Ντομένικο Νοταράντζελο.
Μάσιμο Ρανιέρι (Νάπολη, 1951)
Από πολύ νέος άρχισε μια καριέρα τραγουδιστή και ηθοποιού για τον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση. Στην Ιταλία θεωρείται από τους σημαντικότερους ανθρώπους του θεάματος. Μόλις δεκατριών χρόνων κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο και έφυγε για την Αμερική. Δυο χρόνια μετά, το 1966, έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο στην τηλεόραση. Μετράει πολλές συμμετοχές στον Φεστιβάλ του τραγουδιού του Σανρέμο. Ως πρωταγωνιστής της ταινίας Metello κέρδισε το Δαυίδ του Νοτονατέλο. Ακολούθησαν η ερμηνεία του Πουλτσινέλα στο θέατρο, βασισμένη σε ένα ανέκδοτο σενάριο του Ροσελίνι (1987), και του Πουλτσινέλα του Σκαπάρο (L’ultimo Pulcinella).
