Παραγωγή: Palomar, Rai Cinema, 2020 – 120’
Σκηνοθεσία: Τζόρτζο Ντιρίτι
Σενάριο: Τζόρτζο Ντιρίτι,Φρέντο Βάλα
Ηθοποιοί: Έλιο Τζερμάνο, Φαμπρίτσιο Καρέντου, Αντρέα Γκερπέλι, Μαουρίτσιο Παλιάρι
Μουσική: Μάρκο Μπισκαρίνι, Ντανιέλε Φουρλάτι
Με Ελληνικούς υπότιτλους
Το σενάριο δεν είναι απλά η βιογραφία του Αντόνιο Λιγκαμπούε και προτείνει μια αφήγηση που παρακολουθεί τις ψυχικές διακυμάνσεις του Τόνι με άξονα τα συναισθήματά του προκειμένου να μπορεί ο θεατής να ταυτιστεί βαθειά μαζί του. Η ταινία στο πλαίσιο μιας ρεαλιστικής αφήγησης θέλει να μεταδώσει την αίσθηση του «μαύρου παραμυθιού» που συνοδεύει τη ζωή του Τόνι, που το βιώνει στο πετσί του με τα ρούχα του, καθώς με τις εκφράσεις του, τις χειρονομίες του, τις κινήσεις του.
ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΡΥΒΟΜΑΙ
Ο Τόνι, γιος μιας μετανάστριας από την Ιταλία, φεύγει διωγμένος από την Ελβετία, όπου μεγάλωσε και πέρασε μια δύσκολη εφηβεία, και εγκαθίσταται στην Ιταλία. Εδώ ζει επί χρόνια σε μια παράγκα δίπλα στο ποτάμι χωρίς ποτέ να παραδοθεί στην μοναξιά, στο κρύο και στην πείνα. Η γνωριμία με το γλύπτη Ρενάτο Μαρίνο Ματσακουράτι του προσφέρει την ευκαιρία να ασχοληθεί με την ζωγραφική. Έτσι αρχίζει μια λυτρωτική πορεία και ο Λιγκαμπούε καταλαβαίνει ότι μόνο μέσα από την τέχνη θα μπορεί να κτίσει την ταυτότητά του, και να γίνει γνωστός και αγαπητός στον κόσμο. “Ο Γερμανός”, όπως τον λένε, είναι άνθρωπος μοναχικός, παραμορφωμένος, άσχημος και καταφρονεμένος, γίνεται όμως ο οραματιστής ζωγράφος που αποτυπώνει τον φανταστικό του κόσμο με τίγρεις, γορίλες και άγρια ζώα στις όχθες του Πάδου. Θύμα των φαντασμάτων του, τον κλείνουν σε φρενοκομείο, κι εκεί όμως ζωγραφίζει τα έργα του. Αγαπημένο του θέμα είναι ο ίδιος ο εαυτός του, σαν να θέλει να επιβεβαιώνει τη βούλησή του να υπάρχει πέρα από την απόρριψη που έχει βιώσει από παιδί. Όταν βγει από την ψυχιατρική κλινική, επιτέλους θα καταφέρει να καταξιώσει δημόσια το ταλέντο του. Η φήμη του επιτρέπει να κάνει επίδειξη της ευημερίας του και να ανοίξει το βλέμμα του στη ζωή και στα συναισθήματα που ανέκαθεν καταπίεζε. Τα έργα του γίνονται έτσι ένα δώρο στην κοινότητα, το δώρο της διαφορετικότητάς του.
Αντόνιο Λιγκαμπούε (Ζυρίχη, 1899 – Γκουαλτιέρι 1965)
Ζωγράφος και γλύπτης, θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της λαϊκής τέχνης στην Ιταλία. Τα πρώτα χρόνια του τα σημάδεψαν διάφορα ψυχικά προβλήματα και αρρώστιες που υπονόμευσαν ανεπανόρθωτα την ανάπτυξή του και την υγεία του. Μεγάλο μέρος της ζωής του το πέρασε σε ιδρύματα και αναμορφωτήρια, και συχνά ασκούσε βία στους άλλους αλλά και στον εαυτό του. Στα είκοσί του χρόνια οι Ελβετικές αρχές τον έδιωξαν από τη χώρα και ο Λιγκαμπούε εγκαταστάθηκε στο Γκουαλτιέρι, στην Εμίλια Ρομάνια, στο χωριό καταγωγής του θετού πατέρα του. Δεν μιλούσε πολύ, μιλούσε με δυσκολία μια περίεργη γλώσσα με πολλές λέξεις από τα Γερμανικά, είχε όμως φυσικό ταλέντο για το σχέδιο. Δούλευε ως μαραγκός δίπλα στον Πάδο και πού και πού σχεδίαζε αφίσες για τα τσίρκα της περιοχής.
Χάρη στην τυχαία γνωριμία με τον καλλιτέχνη Ρενάτο Μαρίνο Ματσακουράτι, το 1927, κατάφερε να μεταφέρει τους δαίμονές του στον καμβά δημιουργώντας έργα μεγάλης οπτικής δύναμης, επί το πλείστον ζώα και αυτοπροσωπογραφίες. Το 1961 είχε απρόσμενη επιτυχία χάρη στην έκθεση με τα έργα του στη γκαλερί La Barcaccia της Ρώμης, που κατέκτησε κριτικούς, καλλιτέχνες και δημοσιογράφους, αλλά και το παγκόσμιο κοινό. Την επόμενη χρονιά χτυπήθηκε από πάρεση,παρ’ όλα αυτά συνέχισε να ζωγραφίζει μέχρι τον θάνατό του.
Τζόρτζο Ντιρίτι (Μπολόνια, 1959)
Η πρώτη του ταινία, Il vento fa il suo giro (2005) είχε πέντε υποψηφιότητες στα Δαυίδ του Ντονατέλο και τέσσερις στο Nastro d’argento. Η δεύτερη, L’uomo che verrà (2009), κέρδισε τον Δαυίδ του Ντονατέλο καλυτερης ταινίας, καλύτερου παραγωγού και καλύτερης σκηνογραφίας. Το 2013 σκηνοθέτησε Un giorno devi andare, βασισμένο σε δικό του σενάριο. Το 2014 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα Noi due. Το 2020 σκηνοθέτησε Volevo nascondermi (Ήθελα να κρύβομαι), που αφηγείται την ιστορία του Αντόνιο Λιγκαμπούε, με δεκαπέντε υποψηφιότητες στα Δαυίδ του Ντονατέλο και έξι βραβεία, μεταξύ των οποίων καλύτερης σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας.
Έλιο Τζερμάνο (Ρώμη, 1980)
Με την ταινία του Ντανιέλε Λουκέτι Mio fratello è figlio unico (Ο αδελφός μου είναι μοναχοπάιδι 2007) κέρδισε τον πρώτο Δαυίδ του Ντονατέλο καλύτερου πρωταγωνιστή, τη Χρυσή Σφαίρα και το Ciak d’oro. Το 2010 πρωταγωνιστεί στην ταινία La nostra vita (Η ζωή μας) του Ντανιέλε Λουκέτι κερδίζοντας το βραβείο καλύτερου ανδρικού ρόλου στο 63º Φεστιβάλ των Καννών, τον Δαυίδ του Ντονατέλο και το Nastro d’argento καλύτερου πρωταγωνιστή. Το 2011 πρωταγωνιστεί στην ταινία Μεγαλοπρεπής παρουσία του Φερζάν Όζπετεκ, για την οποία τιμήθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου ηθοποιού. Το 2014 υποδύεται τον Τζάκομο Λεοπάρντι στην ταινία Il giovane favoloso (Ο υπέροχος νέος) του Μάριο Μαρτόνε, για την οποία κέρδισε τον τρίτο Δαυίδ του Ντονατέλο καλύτερου πρωταγωνιστή, το βραβείο Premio Pasinetti στο 71ª Φεστιβάλ της Βενετίας και το Nastro d’argento για τον χαρακτήρα της χρονιάς. Το 2020 πρωταγωνιστεί στην ταινία Volevo nascondermi (Ήθελα να κρύβομαι) στο ρόλο του ιταλού ζωγράφου και γλύπτη Αντόνιο Λιγκαμπούε. Για το ρόλο αυτό κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και τον Δαυίδ του Ντονατέλο καλύτερου πρώτου ρόλου.
