Παραγωγή: Malatheatre
Σκηνοθεσία: Λουντοβίκα Ραμπέλι
Ηθοποιοί: Αντρέα Φέρσουλα, Σερένα Φερόνε, Ιβάνο Ιλάρντι, Λάουρα Λιζάντι, Κιάρα Κία, Αντονέλα Μάουρο, Πάολο Σαλβατόρε
Μουσική: Amedeus Mozart (VIII.Communio: “Lux Aeterna”); Johann Bach (No.47 Aria: “Erbarme dich, mein gott; No 58 Aria: “Es Ist Vollbracht”); Antonio Vivaldi (Op. 11, No. 2, Rv 277, “Il favorito”. II. Andante); Jean Sibelius (Op. 44: “Valse Triste”).
Σε μια παράσταση με tableaux vivants (‘ζωντανές εικόνες’) μια ομάδα από ηθοποιούς, χορευτές και άλλους συντελεστές δημιουργούν πάνω στην σκηνή πασίγνωστους πίνακες, γλυπτά, θρησκευτικές αναπαραστάσεις και εικόνες που εύκολα αναγνωρίζονται από τον θεατή. Οι ηθοποιοί αλλάζουν ένδυμα επί σκηνής μέσα από μια χορογραφία στην οποία οι συντελεστές “οικειοποιούνται” το έργο μεταμορφώνοντάς το σε τρισδιάστατη εικόνα, ζωντανεύοντας το και μένοντας ακίνητοι για μερικές στιγμές ούτως ώστε να δημιουργούν στον θεατή μια απευθείας σύνδεση με το έργο τέχνης. Η ακινησία του παραπέμπει στην αιωνιότητα, οι ηθοποιοί εξαφανίζονται και δίνουν χώρο στο έργο που αποκτάει ζωή, παλμό και επικοινωνεί με τον θεατή με τρόπο βαθύ και ουσιαστικό.
Η μετάνοια ενός αλόγου
Η Μετάνοια ενός αλόγου δημιουργήθηκε με την τεχνοτροπία των Tableaux Vivants και εξελίχθηκε σε μια πολύ απλή όσο και γοητευτική καλλιτεχνική πρόταση: μπροστά στα μάτια των θεατών 23 πίνακες του Καραβάτζο αποκτούν ζωή χάρη στο σώμα των ηθοποιών, με τη βοήθεια καθημερινών αντικειμένων και βαριών υφασμάτων. Το φως πέφτει από μια μόνο πηγή και η σκηνή θυμίζει την κορνίζα που πλαισιώνει τους πίνακες. Οι εναλλαγές γίνονται ζωντανά, κάτω από το βλέμμα των ηθοποιών, με υπόκρουση τη μουσική των Μότζαρτ, Μπαχ, Βιβάλντι και Σιμπέλιους.
Λουντοβίκα Ραμπέλι (Νάπολη 1963 – 2017)
Σπούδασε Φιλολογία και έκανε το ντεμπούτο της στην σκηνοθεσίας το 1985. Το 1992 περάτωσε τις σπουδές της στην Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Teatro Bellini της Νάπολης με το οποίο θα συνεργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτης και ηθοποιός. Μαζί με τον Μάουρο Μιλανέζε ίδρυσε το θίασο Malatheatre. Τα ακαδημαϊκά έτη 2010/2011 και 2011/2012 ήταν υπεύθυνη του εργαστηρίου στην Σχολή Καλών Τεχνών της Νάπολης για την τεχνοτροπία των tableaux vivants και μαζί με τους σπουδαστές δημιούργησε Caravaggio XXIII και Salvi per miracolo (Σώοι από θαύμα), μια σειρά από ζωντανές εικόνες που εμπνεύστηκε από τα εκκλησάκια της Νάπολης. Από το 2014 σκηνοθετεί για The Hats Company, Ιταλικό θίασο που ερμηνεύει αποκλειστικά τον Σαίξπηρ στα Αγγλικά.
