Τζάκομο Λεοπάρντι (Ρεκανάτι, 1798 – Νάπολη, 1837)

Ποιητής, φιλόσοφος, συγγραφέας και φιλόλογος, ο Τζάκομο Λεοπάρντι είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους του Ιταλικού ρομαντισμού. Τα έργα του αποτελούν μια βαθιά ενδοσκόπηση πάνω στο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης που βρίσκουν διέξοδο στις έννοιες της απαισιοδοξίας και της φύσης «μητριάς».

Από παιδί εκδήλωσε την αγάπη του και την ιδιοφυία του, πολύ πάνω από τον μέσο όρο. Σε ηλικία εννιά ετών έγραφε στα Λατινικά και στιχουργούσε στα μετρικά σχήματα της εποχής του, και λίγο αργότερα άρχισε τη μελέτη της φιλοσοφίας και σε μικρό χρονικό διάστημα έμαθε τους κλασικούς συγγραφείς απ’ έξω. 

Η δύναμη του μυαλού του όμως δεν συμβάδιζε με τη δύναμη του σώματός του. Ο Λεοπάρντι ήταν φιλάσθενος και έπασχε από μια ασθένεια των οστών που από τα δεκαέξι μέχρι τα εικοσιένα του χρόνια τον έκανε καμπούρη. Περιπλανώμενος σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας, όπως το Μιλάνο, η Μπολόνια, η Φλωρεντία και η Πίζα, μαζί με το ημερολόγιό του (Zibaldone) θα γράψει μερικά από τα σημαντικότερα έργα του: Le Operette Morali (Τα Ηθικά) και τα Grandi Idilli (Μεγάλα Ειδύλλια). Ο ποιητής πέθανε στη Νάπολη, παρουσία του αγαπημένου φίλου Αντόνιο Ρανιέρι, αφού έγραψε το τελευταίο του ποίημα, La Ginestra. Ο Λεοπάρντι, αν και συχνά θεωρείται απλά ο ποιητής της απαισιοδοξίας και της δυστυχίας, στην πραγματικότητα υπήρξε ένας νέος άνθρωπος διψασμένος για ζωή και το άπειρο, ικανό να μείνει πιστό στην ποιητική του κλίση και να την υπηρετεί παρά την αδιαφορία και την χλεύη των συγχρόνων του. Οι αναγνώστες των ποιημάτων του γνωρίζουν ότι οι στίχοι του βρίθουν από πράγματα που παλεύουν για την ολοκλήρωσή τους. Κάθε λέξη μας μιλάει για αυτό τον αγώνα του ανθρώπου που προσπαθεί να βρει απάντηση σε μια υπόσχεση που έρχεται από τον εύθραυστο χαρακτήρα του. Έχασε την πίστη στην οποία είχε μεγαλώσει γιατί την έβρισκε άχαρη και ακατάλληλη για τις απαντήσεις που ζητούσε, παρ’ όλα αυτά διψούσε για υπέρβαση και ομορφιά γιατί ήξερε ότι στην ομορφιά υπήρχε κάτι που όλο του διέφευγε αλλά αναζήτησε για όλη του τη ζωή. Στην εποχή μας όπου μόνο όποιος είναι τέλειος φαίνεται να νομιμοποιείται να ζει, ο Λεοπάρντι μας επαναφέρει στην πραγματικότητα: είναι στ’ αλήθεια ζωντανοί μόνο όσοι αγκαλιάζουν την αλήθεια και ζει τη ζωή του σαν λειτούργημα.

Μάριο Μαρτόνε (Νάπολη, 1959)

Το 1992 έκανε το ντεμπούτο του με την ταινία Morte di un matematico napoletano, που τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής στη Βενετία. Τρία χρόνια μετά γύρισε Βάναυση αγάπη και κέρδισε το Δαυίδ του Ντονατέλο. Του 2004 είναι η ταινία L’odore del sangue, με τον Μικέλε Πλάτσιντο και τη Φανί Αρντάν. Από το 2007 μέχρι το 2017 ήταν διευθυντής του Teatro Stabile του Τορίνο. Το φθινόπωρο του 2010 κυκλοφόρησε Noi credevamo, ταινία βασισμένη στον ομότιτλο μυθιστόρημα της Άννα Μπαντι που το 2011 τιμήθηκε με το βραβείο premio Alabarda d’oro καλύτερης ταινίας και καλύτερου σεναρίου. Την ίδια χρονιά έλαβε το βραβείο για την συνολική προσφορά στο Festival de Cine Italiano de Madrid.  Τον Ιανουάριο του 2011 σκηνοθέτησε Cavalleria rusticana και Pagliacci στη Σκάλα του Μιλάνου. Το 2014 η ταινία Ο υπέροχος νέος παρουσιάστηκε στη Βενετία με μεγάλη επιτυχία. Του 2018 είναι η ταινία Capri-Revolution, που έλαβε μέρος στο 75ο Φεστιβάλ της Βενετίας, με πολλές υποψηφιότητες στα Δαυίδ του Ντονατέλο.

Έλιο Τζερμάνο (Ρώμη, 1980)

Με την ταινία του Ντανιέλε Λουκέτι Mio fratello è figlio unico (Ο αδελφός μου είναι μοναχοπάιδι 2007) κέρδισε τον πρώτο Δαυίδ του Ντονατέλο καλύτερου πρωταγωνιστή, τη Χρυσή Σφαίρα και το Ciak d’oro. Το 2010 πρωταγωνιστεί στην ταινία La nostra vita (Η ζωή μας) του Ντανιέλε Λουκέτι κερδίζοντας το βραβείο καλύτερου ανδρικού ρόλου στο 63º Φεστιβάλ των Καννών, τον Δαυίδ του Ντονατέλο και το Nastro d’argento καλύτερου πρωταγωνιστή. Το 2011 πρωταγωνιστεί στην ταινία Μεγαλοπρεπής παρουσία του Φερζάν Όζπετεκ, για την οποία τιμήθηκε με τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου ηθοποιού. Το 2014 υποδύεται τον Τζάκομο Λεοπάρντι στην ταινία Il giovane favoloso (Ο υπέροχος νέος) του Μάριο Μαρτόνε, για την οποία κέρδισε τον τρίτο Δαυίδ του Ντονατέλο καλύτερου πρωταγωνιστή, το βραβείο Premio Pasinetti στο 71ª Φεστιβάλ της Βενετίας και το Nastro d’argento για τον χαρακτήρα της χρονιάς. Το 2020 πρωταγωνιστεί στην ταινία Volevo nascondermi (Ήθελα να κρύβομαι) στο ρόλο του ιταλού ζωγράφου και γλύπτη Αντόνιο Λιγκαμπούε. Για το ρόλο αυτό κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο καλύτερου ηθοποιού στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και τον Δαυίδ του Ντονατέλο καλύτερου πρώτου ρόλου