Λιλιάνα Καβάνι (Κάρπι, 1933)

Σπούδασε Κλασική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνιας και μετά την απόκτηση του πτυχίου, το 1959, σπούδασε στο Πειραματικό κέντρο κινηματογραφίας της Ρώμης. Για την Ιταλική δημόσια τηλεόραση σκηνοθέτησε ντοκιμαντέρ και δημοσιογραφικά ρεπορτάζ, και το 1966 την τηλεοπτική σειρά Francesco d’Assisi, (Φραντσέσκο Ντ’Ασίζι) που μερικά χρόνια αργότερα γυρίστηκε σε ταινία. Ακολούθησαν Galileo (Γαλιλαίος, 1968), που έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ της Βενετίας, και I cannibali (Οι κανίβαλοι, 1970). Το 1981 σκηνοθετεί τους Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Κλαόυντια Καρντινάλε, Μπαρ Λάνκαστερ στην ταινία La pelle (Το δέρμα). Για την τηλεόραση σκηνοθέτησε τις ταινίες: De Gasperi, l’uomo della speranza (Ντε Γκάσπερι ο άνθρωπος της ελπίδας 2005), Einstein (2008), Troppo amore (Υπερβολική αγάπη 2012).
Στο θέατρο σκηνοθέτησε La traviata (1992), Cavalleria Rusticana (1996), Manon Lescaut (1998). Το 2012 τιμήθηκε με το Δαυίδ του Ντονατέλο για τη συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο. Την ίδια χρονιά παρουσίασε εκτός διαγωνισμού στο 69ο Φεστιβάλ κινηματογράφου της Βενετίας το ντοκιμαντέρ Clarisse. Το 2016 σκηνοθετεί το θεατρικό έργο Φιλουμένα Μαρτουράνο, στο Φεστιβάλ των δυο κόσμων του Σπολέτο. Το 2018 τιμήθηκε με το βραβείο Premio Bresson στο 75ο Φεστιβάλ του Κινηματογράφου της Βενετίας.

Ντερκ Μπόγκαρτ (Λονδίνο, 1921 – 1999)

Έκανε το ντεμπούτο του με την ταινία Dancing with Crimes του Paddy Carstairs, με μια ερμηνεία που εκτιμήθηκε από το κοινό και από την κριτική. Πρώτη φορά πρωταγωνίστησε στην ταινία The Blue Lamp (1950) του Basil Dearden στην οποία υποδύεται τον νεαρό εγκληματία Ράιλυ. Η μεγάλη επιτυχία θα έρθει το 1954 με την ταινία Doctor in the House σε σκηνοθεσία Ραλφ Τόμας. Στροφή στην καριέρα του αποτελεί η ταινία Victim του Basil Dearden (1961) όπου υποδύεται έναν ομοφυλόφιλο δικηγόρο. Το 1963 είναι ο γλοιώδης πρωταγωνιστής της ταινίας Ο Υπηρέτης, ρόλος για τον οποίο κέρδισε το βραβείο British Academy Award, ενώ το 1967 πρωταγωνιστεί στο ψυχολογικό δράμα Το Δυστύχημα. Από το 1969 αρχίζει η συνεργασία του με πολλούς Ιταλούς σκηνοθέτες. Ο Βισκόντι τον κάλεσε για την ταινία του Το λυκόφως των θεών (1969) και το 1971 πάλι με τον Βισκόντι πρωταγωνιστεί στην ταινία Θάνατος στη Βενετία στο ρόλο του Γκούσταφ φον Άσενμπαχ, σύμβολο της Ευρωπαϊκής παρακμής. Επί 12 χρόνια μένει μακριά από τον κινηματογράφο και αφιερώνεται στην γραφή. Δημοσιεύει την μνημειώδη αυτοβιογραφία του και επτά μυθιστορήματα. Επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη το 1990 με την ταινία Γλυκιά νοσταλγία του Μπερτράν Ταβερνιέ. 

Σάρλοτ Ράμπλινγκ (Στέρμερ, 1945)

Ύστερα από μια σύντομη καριέρα ως μοντέλο, το 1965 κάνει το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο στην ταινία του Ρίτσαρντ Λέστερ The Knack …and How to Get It. Το 1967 πρωταγωνιστεί στην κωμωδία Rotten to the Core του John Boulting. Το 1969 είναι στο Λυκόφως των θεών του Λουκίνο Βισκόντι. Το 1971 πρωταγωνιστεί στην ταινία Το σπίτι της ακολασίας του Τζιουζέπε Πατρόνι Γκρίφι και το 1973 στην ταινία Τζιορντάνο Μπρούνο του Τζιουλιάνο Μοντάλντο. Μαζι με το Σον Κόνερι πρωταγωνιστεί στην ταινία Ζάρντοζ, με τον Πήτερ Ο’Τουλ στην ταινία Φοξροτ, και με τον Ρόμπερτ Μίτσαμ στην ταινία Marlowe. Μετά τις ταινίες Un Taxi mauve (1977) και Όρκα: η φάλαινα δολοφόνος (1977), είναι μαζί με τον Γούντι Άλεν στην ταινία Stardust Memories (1980) καιμε τον Πολ Νιούμαν στην ταινία Η ετυμηγορία (1982). Την δεκαετία του ’90 εμφανίζεται και στην τηλεόραση.
Το 2000 επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με την ταινία Κάτω απ’ την άμμο του Φρανσούα Οζόν και το 2002 είναι η πάμπλουτη Ελίζαμπεθ στην ταινία Embrassez qui vous voudrez (2002), του Μισέλ Μπλανκ. Με την ταινία 45 Years (2015) του Andrew Haigh κέρδισε την Χρυσή Άρκτο καλύτερης ηθοποιού στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και είναι υποψήφια για το Όσκαρ καλύτερης πρωταγωνίστριας. Στο Φεστιβάλ της Βενετίας τιμήθηκε με το βραβείο Coppa Volpi καλύτερης γυναικείας ερμηνείας με την ταινία Hannah του Αντρέα Παλαόρο.